Nee, je bent niet TE.

Waarom intens voelen geen probleem is maar een andere vorm van mens-zijn

Ik heb lang gedacht dat er iets mis was met mij.
Dat mijn pieken en dalen uitzonderlijk waren.
Dat mijn sterke reacties bewijs waren van instabiliteit, gevoeligheid, onvoorspelbaarheid.
Alsof mijn binnenwereld luidruchtiger was dan wat hoorde.

Tot ik begon te begrijpen dat mijn reacties geen fouten waren, maar signalen.
Dat intens voelen geen probleem is, maar een manier van verwerken.
Dat een zenuwstelsel dat snel reageert niet zwak is, maar eerlijk.
En dat mijn golven niet het gevolg waren van falen, maar van hoe mijn systeem werkt.

Hoe meer ik over neurobiologie, regulatie en intensiteit leerde, hoe duidelijker alles werd.
Ik begon te zien dat mijn zogenaamde “instabiliteit” eigenlijk een patroon was met een logica.
Een ritme dat nooit verkeerd is geweest alleen verkeerd geïnterpreteerd.

Mijn energie beweegt niet lineair. Ze beweegt in golven.

Soms ben ik volledig in flow: helder, creatief, gefocust, aanwezig.
Dan stroomt alles. En soms voel ik de energie terugvallen, vertraagt mijn systeem, moet ik landen, herstellen, opnieuw oriënteren.

Vroeger zag ik die beweging als bewijs dat ik niet stabiel genoeg was.
Vandaag zie ik dat het mijn natuurlijke cyclus is.

Mijn brein werkt actief, gevoelig, onderzoekend.
Mijn lichaam registreert snel, verwerkt diep, reageert intens.

Dat vraagt ruimte.
Dat vraagt regulatie.
Dat vraagt taal en inzicht.

Wat vroeger als “te veel” voelde, herken ik nu als intensiteit.

Die intensiteit is geen stoornis en geen tekort. Het is een manier van zijn.
Een systeem dat sneller oplicht bij prikkels, sneller geraakt wordt door emoties, sneller enthousiasme voelt en sneller overprikkeld raakt wanneer er te veel tegelijk is.

Jarenlang dacht ik dat dat een probleem was.
Maar dat kwam vooral omdat ik mezelf bekeek door een norm die nooit voor mij bedoeld was.

Als je jezelf beoordeelt volgens een handleiding die niet bij jouw systeem past, lijkt het alsof je constant tekortschiet.

Zelfkennis verandert werkelijk alles.

Toen ik begon te begrijpen hoe mijn brein en zenuwstelsel functioneren, viel er een diepe spanning weg die ik al jaren meedroeg.

Ik voelde plots mildheid, omdat er een verklaring was.
Rust, omdat ik mezelf niet meer moest forceren.
Kracht, omdat ik zag dat mijn intensiteit evenveel mogelijkheden bevat als uitdagingen.

Het gaf me taal voor dingen die ik altijd heb gevoeld maar nooit heb kunnen plaatsen.
Het gaf me ruimte om mijn ritme te volgen in plaats van te bestrijden.
En het gaf me respect voor mijn eigen innerlijke bewegingen.

Ik hoef niet met de stroom mee te gaan. Ik moet alleen afgestemd zijn.

Ik hoef niet elke dag dezelfde energie te hebben.
Niet elke emotie in een rechte lijn te laten passen.
Niet elke verandering te begrijpen voor ze zich aandient.
Niet elke golf van intensiteit of emotie te controleren.

Mijn taak is simpel en tegelijk levensveranderend:
leren luisteren naar mijn systeem in plaats van het te veroordelen.

Wanneer ik vertraag, betekent dat niet dat ik faal, het betekent dat ik verwerk.
Wanneer ik piek, betekent dat niet dat ik impulsief ben, het betekent dat ik in flow zit.
Wanneer ik overspoeld ben, betekent dat niet dat ik zwak ben, het betekent dat ik diep voel.
Wanneer ik verander, betekent dat niet dat ik onstabiel ben, het betekent dat ik groei.

De kern van mijn boodschap?

Je bent niet instabiel omdat je intens leeft.
Je bent niet defect omdat je diep voelt.
Je bent niet falend omdat je systeem niet lineair is.

Je hebt jezelf alleen nog nooit de uitleg, de ruimte en de taal gegeven die je nodig had.

Wanneer je leert hoe jouw binnenwereld echt werkt, ontstaat er geen perfectie, geen lijnrecht pad, geen constante rust maar er ontstaat wel iets veel waardevollers:

begrip.
zelfkennis.
veerkracht.
en vooral: vrijheid.

Intensiteit is geen probleem.
Het is een uitnodiging.
En zodra je ze durft aannemen, wordt je hele binnenwereld één groot helderder landschap.

Veel liefs,

Ayla - Drivenbymind